Keeping Corruption လာဘ္ေပးလာဘ္ယူတို႕လည္းကူ

ဟိုတေန႕က World Bank ဘေလာ့တခုမွာ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြကို လာဘ္ေပးလာဘတ္ယူမႈပေပ်ာက္ေအာင္ အိႏၵိယမွာရိွတဲ့ 5th Pillar လို႕ေခၚတဲ့အဖြဲ႕တဖြဲ႕က ရူပီး သုညတန္ဖုိးရိွတဲ့ေငြစကၠဴထုတ္ၿပီး ျပည္သူေတြက အဲဒီလာဘ္စားတဲ့၀န္ထမ္းေတြကို အဲဒီေငြေၾကးေတြေပးျခင္းအားျဖင့္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈကို ျပည္သူေတြနဲ႕အတူ တိုက္ဖ်က္တဲ့အေၾကာင္းဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဘာမွတန္ဖုိးမရိွတဲ့ သုညရူပီးကိုေပးျခင္း အားျဖင့္တသက္လံုးအစိုးရအရာရိွေတြလုပ္သမွ်ေျပာသမွ် အမ်ားစုကေခါင္းငံု႕ခံေလ့ရိွတဲ့ အိႏၵိယလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ျပည္သူေတြကလာဘ္ေပးလာဘ္ယူစနစ္ကို တကယ္ပဲမႏွစ္သက္ဘူးဆိုတာကို ျပသတာပါ။ ေရးထားတာကေတာ့အိႏၵိယအေနအထား၊ အိႏၵိယအေၾကာင္းအရာပါ။ (http://blogs.worldbank.org/publicsphere/paying-zero-public-services မွာဖတ္လို႕ရပါတယ္။) ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေရာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမရိွဘူးလား။ ဒီလို သုညတန္ဖိုးက်ပ္ေငြထုတ္ၿပီး ေပးရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေရာေအာင္ျမင္ႏိုင္မလား။ အရင္ဆံုးအိႏၵိယကအစိုးရ၀န္ထမ္းေတြနဲ႕ ျမန္မာက၀န္ထမ္းဘာကြာလဲ ေတြးၾကည္႕ရေအာင္။ အိႏၵိယမွာအစိုးရ၀န္ထမ္းဆိုေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းကစၿပီး ထမင္း၀ေအာင္ေတာ့ လခရပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းရာထူးျမင့္လာၿပီး ၿမိဳ႕နယ္တခုေလာက္က စာရင္းအင္းကိုင္တြယ္ရေလာက္တဲ့ ရာထူးမ်ိဳးဆိုရင္ အိမ္မွာခိုင္းတဲ့တပည္႕နဲ႕ဘာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္အဆင့္ျမင့္ပါတယ္။ (စစ္ဘက္နဲ႕ ရဲဘက္၀န္ထမ္းကို မဆိုလိုပါ။) ၿပီးေတာ့အိႏၵိယမွာႏိုင္ငံေရးပါတီကလည္းမ်ား၊ ႏိုင္ငံအဆင့္မဟုတ္ဘဲနဲ႕ ျပည္နယ္အဆင့္ေတြမွာ ဒီေန႕ရိွတဲ့ပါတီက ေနာက္ေန႕ျပဳတ္ရင္ျပဳတ္သြားမွာပါ။ (လက္ေတြ႕မွာေတာ့ အဲဒီေလာက္မျမန္ပါဘူး။ အေျပာင္းအလဲျမန္တာကိုေျပာခ်င္တာပါ။) အဲဒီေတာ့ ဗ်ဴရိုကရက္လို႕ေခၚတဲ့အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြကပဲ အၿမဲတည္ၿမဲေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႕ရဲ႕တန္ခိုးအာဏာက တခ်ိဳ႕နယ္ေျမေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြထက္ ေတာင္ ႀကီးပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံကအစိုးရ၀န္ထမ္းေတြကိုၾကည္႕ပါ။ တျခားကိုမၾကည္႕ပါနဲ႕။ လာဘ္စားလို႕၊ ရံုးသြားရင္ေပးရ ကမ္းရလို႕ ျပည္သူေတြေအာ္ၾကတဲ့ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးရံုးကိုပဲၾကည္႕ပါ။ ၫႊန္မႈးေလာက္အဆင့္ဆိုရင္ သီတင္းကၽြတ္ဆိုကန္ေတာ့ရတဲ့ အစဥ္အလာေတြဘာေတြရိွတယ္။ တျခားအခြင့္အေရးေတြရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပခံုးမွာ ၁ရစ္၊ ၂ရစ္၊ ၃ရစ္အဆင့္ရိွ၀န္ထမ္းေတြကိုၾကည္႕ပါ။ ကၽြန္မက်န္းမာေရးစီမံခ်က္တခုမွာလုပ္တုန္းက လူႀကီးကႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္တဲ့အတြက္ ဗီဇာသက္တမ္းသြားသြားတိုးရပါတယ္။ တခါသြားတိုးရင္ (၂လတခါေလာက္ေပါ့) ၅၀၀က်ပ္ေပးရပါတယ္။ တခါတေလကၽြန္မကတေထာင္ေပးပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ တေနကုန္လာသမွ်လူေတြဆီကတေယာက္ ၅၀၀က်ပ္စုေပါင္းၿပီး ညေနဆို အဲဒီဌာနက လူေတြခြဲယူၾကတာပါ။ (လူတိုင္းဆီကလည္း ရခ်င္မွရပါလိမ့္မယ္)။ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ မွန္ခ်င္မွမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဌာနအႀကီးအကဲကိုေတာ့ ပိုေပးရမွာပါ။ တေနကုန္လို႕ အဲဒီ၀န္ထမ္းတေယာက္ရရင္ ၁,၀၀၀ က်ပ္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကသူတို႕တေယာက္ခ်င္းစီ လစာ ၄၀,၀၀၀ က်ပ္၀န္းက်င္ပါ။ အရစ္ကြာလုိ႕ လစာကြာလွရင္ ၃၊ ၄ ေထာင္ေပါ့။ အမ်ားဆံုးရမွာကေတာ့ ဌာနကအႀကီးအကဲပဲ။ ထားပါေတာ့။ ကၽြန္မအဲဒီအခ်ိန္ရန္ကုန္မွာ အေဆာင္ေနပါတယ္။ ၂၀၀၆၊ ၂၀၀၇ ေလာက္ေပါ့။ အေဆာင္ခ၊ ထမင္းစားရိတ္၊ သာေရး၊ နာေရး ေပါင္းလိုက္ရင္ တလကို တသိန္း၀န္းက်င္ကုန္ပါတယ္။ တသိန္းထားပါေတာ့။ အေဆာင္လခ တေသာင္းႏွစ္ေထာင္ျပန္ႏႈတ္ရင္ ရွစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္က တျခားစရိတ္ပါ။ အဲဒီေတာ့တြက္ၾကည္႕ပါ။ အဲဒီ လ၀ကသာမာန္၀န္ထမ္း တေယာက္ ၄၀,၀၀၀ ရရင္၊ သူ႕ေန႕စဥ္ေဘးေပါက္၀င္ေငြကို ၁,၀၀၀နဲ႕တြက္၊ တလစုစုေပါင္း၀င္ေပါင္း ၇၀,၀၀၀ ၀န္းက်င္။ ၅၀,၀၀၀ က်ပ္ရတဲ့၀န္ထမ္းဆို တလ ၈၀,၀၀၀၀န္းက်င္ရပါမယ္။ အိမ္ေထာင္နဲ႕ကေလးနဲ႕၊ မိသားစုရိွတဲ့၀န္ထမ္းမ်ိဳး၊ သူ႕အိမ္ေထာင္ဘက္ကလည္း သူ႕လိုပဲ လခနည္း အစိုးရ၀န္ထမ္းဆိုရင္ စဥ္းစားၾကည္႔ပါ။ လာဘ္ယူေနရတဲ့အေနအထားမွာေတာင္ က်ပ္တည္းေနဦးမွာ။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမလုပ္ဘူးဆိုရင္ ထမင္းကုိတေန႕ႏွစ္နပ္ကေနေလွ်ာ့စားဖုိ႕ပဲ ရိွေတာ့မယ္။

ဒီလိုကၽြန္မေျပာလို႕လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈကိုအားေပးေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူဆိုတာ တုိက္ကိုတိုက္ဖ်က္ပစ္ရမယ့္၊ ဆန္႕က်င္ရမယ့္အရာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလိုအေနအထားမ်ိဳးမွာ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြအက်င့္ပ်က္တယ္။ လာဘ္စားတယ္ေအာ္ေနၾကမယ့္အစား ဒီလိုဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေနရတာလဲ စဥ္းစားၾကည္႕ပါ။ အစိုးရက ၀န္ထမ္းေတြကိုခဏခဏေတာ့ လစာတိုးေပးပါတယ္။ လစာတိုးတိုင္း ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈႏႈန္းက တိုးလာတယ္။ ျပႆနာရဲ႕တစိတ္တပိုင္းကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕အျမင္၊ ခံယူခ်က္ေတြပါပဲ။ လစာတိုးေတာ့မယ္ လို႕သတင္းၾကားတာနဲ႕ ေစ်းေတာ့တက္ေတာ့မွာပဲဆိုၿပီး ပိုက္ဆံအပို္ရိွတဲ့သူေတြက ဆန္၀ယ္ေလွာင္တယ္၊ ဆီ၀ယ္ေလွာင္တယ္။ ၀ယ္လိုအားေတြတက္တာနဲ႕အမွ်ေစ်းတက္လာတယ္။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ ဆင္းရဲသားျပည္သူေတြက တက္လာတဲ့ေစ်းနဲ႕ လက္လီ၀ယ္စားရတယ္။ အဲဒီေတာ့အဓိကျပႆနာက ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈပဲ။ အဲဒီျပႆနာကိုေျဖရွင္းမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးအေနအထား၊ ဘဏ္စနစ္ စတာေတြပါလိုက္ေျပာင္းလဲဖုိ႕လိုပါလိမ့္မယ္။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈျပႆနာကုိ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးဘဲနဲ႕ ၀န္ထမ္းေတြကိုလစာတိုးေပးလည္း သူတို႕ဘ၀ေတြကအရမ္းတိုးတက္မသြားပါဘူး။ မွတ္တမ္းေတြအရဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ႏွစ္၂၀အတြင္းမွာ လစာကို အဆ ၇၀အထိတိုးေပးခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံပါ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ေငြေၾကးကပါလုိက္ေဖာင္းပြလာေတာ့ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ဘ၀ကေတာ့ တိုးတက္မလာပါဘူး။
အဲဒီေတာ့ေျပာခ်င္တာက ၀န္ထမ္းေတြလာဘ္စားတယ္လို႕ခ်ည္းပဲ ေအာ္မေနပါနဲ႕။ မစားရင္ သူတုိ႕ငတ္သြားပါလိမ့္မယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္အသက္ရွင္ရပ္တည္မႈအတြက္ေတာ့ လုပ္ရတာခ်ညး္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္တခုပါပဲ။ လာဘ္လဲယူ၊ အလုပ္လဲၿပီးပါေစေပါ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့တေခါက္ ကြန္ဖရင့္တခုမွာ ကၽြန္မအရမ္း ေလးစားတဲ့ပါေမာကၡတေယာက္က သူတင္ျပတဲ့စာတမ္းအေၾကာငး္ေျပာရင္းနဲ႕ အလုပ္ျဖစ္တဲ့လာဘ္စားမႈ နဲ႕ အလုပ္မျဖစ္တဲ့လာဘ္စားမႈ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးခြဲေျပာသြားပါတယ္။ အာရွႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ျပႆနာဟာရိွေနတုန္းပါပဲ။ အာရွမွမဟုတ္ အေနာက္ဘက္ မွာေတာင္လံုး၀ကင္းတဲ့ႏုိင္ငံဆိုတာ လက္ခ်ိဳးေရလို႕ ရေနတာပါ။ အဲဒီေတာ့လာဘ္ယူရင္ယူပါ။ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရင္ ေပးရတဲ့လာဘ္အတြက္ အျပစ္မတင္ဘူး ဆိုတဲ့သေဘာ အဲဒီပါေမာကၡကေျပာသြားတာပါ။ အလုပ္မျဖစ္ဘဲနဲ႕ အိေယာင္၀ါးနဲ႕ လာဘ္စားေနရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံအတြက္အဆိပ္အေတာက္အမိႈက္ပါပဲတဲ့။ ကၽြန္မအဲဒီအဆိုကို ခၽြင္းခ်က္မရိွေထာက္ခံခဲ့တာပါ။

ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ကၽြန္မကိုယ္ေတြ႕ လ၀ကဌာနကိုပဲျပန္ဆက္ပါရေစ။ လ၀ကကလူတိုင္းကိုမဆိုလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အဲဒီစီမံကိန္းမွာ ၃ႏွစ္အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့အတြင္းမွာ ခဏခဏအဲဒီဌာနကိုသြားရပါတယ္။ တခါေဖာင္တင္မယ္ဆိုရင္ ၅၀၀ က်ပ္ေပးရတယ္။ ဗီဇာသက္တမ္းထိုးထားတဲ့ ပါတ္စ္ပို႕ျပန္ရတဲ့အထိ ေပးစရာမလိုဘူး။ ကၽြန္မအခ်ိန္မေရြးဖုန္းဆက္ေမး ခ်ိဳခ်ဳိသာသာေျဖပါတယ္။ ဘယ္အဆင့္ေရာက္ေနၿပီလဲ ေနျပည္ေတာ္ကိုဖုန္းဆက္ေမးေပးပါတယ္။ ကၽြန္မကိုဖုန္းဆက္ၿပီးျပန္ေျပာေပးပါတယ္။ ဘယ္ရက္ေနာက္ဆံုးေလာက္ရႏိုင္မလဲ အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ သူတို႕ဌာနက က်န္းမာေရးကိုင္တာတဖြဲ႕၊ ရိုးရိုးအလည္အပါတ္လာတဲ့သူကိုင္တာတဖြဲ႕၊ တျခားလည္းအဖြဲ႕ေတြခြဲထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ တလကို တခါအဲဒီအဖြဲ႕ထဲကလူေတြေျပာငး္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လူေျပာင္းလို႕မွကၽြန္မအဆင္မေျပခဲ့ဘူးဆိုတာ မရိွပါဘူး။ ေမးရင္ေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ မၿပီးေသးရင္ေတာင္ကၽြန္မစိတ္ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အေျဖမ်ိဳးကိုရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဌာနေတြလိုဖုန္းဆက္ေမးရင္ ဆူေအာင့္ေျဖတာတို႕၊ မၿပီးေသးဘူးဆို ဂြပ္ခနဲဖုန္းခ်တာမ်ိဳး ကၽြန္မမႀကံဳခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလုိမ်ိဳးသာ အစိုးရဌာနတိုင္းကအလုပ္လုပ္မယ္ဆို ကၽြန္မတို႕ေပးရတဲ့ လာဘ္ေငြ နည္းနည္းကိုကၽြန္မတို႕ဂရုစိုက္ဖို႕မလိုဘူးလို႕ထင္ပါတယ္။ (လြတ္လပ္စြာသေဘာကြဲလြဲႏိုင္ပါတယ္။)
အဲလိုမွမဟုတ္ဘဲ လာဘ္ေငြလည္းေပးရေသး၊ အလုပ္ကိုလည္းအလုပ္နဲ႕တူေအာင္မလုပ္၊ ျပည္သူလူထုကုိပါ မေထမဲ့ျမင္လုပ္လာရင္ေတာ့ ဒီလိုအလုပ္မျဖစ္တဲ့၀န္ထမ္းမ်ိဳးကို လာဘ္ေပးၿပီး အသက္ဆက္မယ့္အစား တနည္းနည္းနဲ႕ဒီစနစ္ကဖယ္ထုတ္ပစ္ႏိုင္ရမွာပါ။

လံုး၀လာဘ္ေပးလာဘ္ယူစနစ္ပေပ်ာက္သြားဖုိ႕ဆုိရင္ေတာ့ သိပ္မလြယ္လွေသးပါဘူး။ ေလွ်ာ့နည္းသြားေအာင္လုပ္ဖုိ႕ကေတာ့ ျပည္႕သူ၀န္ထမ္းေတြလာဘ္မယူပဲ ရပ္တည္လာႏိုင္မွျဖစ္မွာပါ။ ေလာေလာဆယ္ေငြေၾကးလည္း မေဖာင္းပြေအာင္ လစာလည္းတိုးစရာမလုိဘဲ လုပ္လို႕ရမယ့္နည္းေတြကေတာ့
၁) ဆန္၊ ဆီေပးတဲ့စနစ္ (အိမ္ေထာင္ရိွသူနဲ႕ အိမ္ေထာင္မရိွသူခြဲၿပီး ဆန္လံုလံုေလာက္ေလာက္ေပးဖုိ႕ပါ။ သာမာန္ဆန္မ်ိဳးဆိုရင္ပဲရပါၿပီ။ သိပ္တတ္ႏိုင္တဲ့ မိသားစုကေပၚဆန္းနဲ႕လဲစားလိမ့္မယ္။ ဆီဆိုလည္း စားသံုးဆီေလာက္ေပးႏိုင္တာပဲ။ မိသားစုလံုေလာက္ဖို႕ေတာ့လိုတာေပါ့)
၂) ၀န္ႀကီးဌာနေတြမွာ အစိုးရသက္သာဆိုင္ေတြဖြင့္ၿပီး လူသံုးကုန္ပစၥည္းေတြကို ခြဲတမ္းနဲ႕ ေရာငး္ခ်ေပးတဲ့စနစ္။ (အရင္တုန္းကလည္းလုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သက္သာဆိုင္ကိုင္တဲ့လူႀကီးေတြ ေရာင္းစားတာနဲ႕ကုန္ေရာ။ ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၿပီး အဲဒီအတြက္၀န္ထမ္းသတ္သတ္ခန္႕ထား၊ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ လူႀကီးေတြကုိ မတူညီတဲ့ဌာနေတြကေနခန္႕ထားတာမ်ိဳး လုပ္ေပးရင္ရမွာပါ။ လုပ္ခ်င္စိတ္ကေလးပဲလိုတာပါ။)
၃) တႏွစ္မွာ ၃ခါေလာက္ ကေလးပညာသင္စရိတ္ေထာက္ပံ့ေပးတာမ်ိဳး။ (ဒီလိုရာသီအလိုက္ေပးတာမ်ိဳးက လစာတိုးေပးတာေလာက္ေတာ့ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမွာမဟုတ္ပါဘူး။)
ဒါေတြကဥပမာေတြပါ။ ကုန္က်မယ့္စရိတ္၊ ျပန္ရမယ့္အက်ိဳးေက်းွေဇူးကိုတြက္ၿပီး အဆင္ေျပမယ့္နည္းလမ္းကိုသံုးႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႕ႏို္င္ငံေရးအရျဖစ္ႏိုင္မယ့္၊ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးနည္းမယ့္ အစီအမံမ်ိဳးကိုစဥး္စားၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ေပးႏိုင္ရင္ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ဘ၀တိုးတက္လာႏိုင္ပါတယ္။ အစိုးရဆီမွာအမႈထမ္းခ်င္တဲ့လူငယ္ေတြလည္း မ်ားလာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါဆိုရင္ အေတြးအေခၚအသစ္၊ စိတ္ကူး အသစ္ေတြ အစိုးရဌာနထဲကိုေရာက္လာႏိုင္တာေပါ့။ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း၀ုန္းခနဲဆို ေရႊျပည္ႀကီးကိုတည္ေဆာက္ လို႕မရေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႕ေတာ့ တိုးတက္လာဖုိ႕ေမွ်ာ္လင့္လို႕ရပါတယ္။

I read a World Bank blog about combating corruption in India by using zero-denominated note initiated by the organization called 5th Pillar. By giving out this note to a corrupted public service, the Indian people show their disgust over corruption. You can read the full detail here. http://blogs.worldbank.org/publicsphere/paying-zero-public-services
Having read this, I was thinking whether we can use the same strategy in Myanmar. Do you think we can do the same in Myanmar? Let’s see. In India, even a low level public servant can earn up to the amount by which he can live. Their salary can cover most of their expenses. If one becomes an administrative officer in a town, he gets his own place as well as some servants. If he becomes here to province level, he might be treated like a king. (I am not talking about the officers from military or police commission in India.)

Let’s turn to Myanmar where most of the low level public servants do not earn enough even for the food. Previously, I was working in a public health project where my supervisors are foreigners. I used to go to the Immigration Dept in Yangon to extend their visa. I was asked to pay 500 Kyats (around 0.5 USD) for one-time service fee. I knew that they added up all the money from the visitors every day and divided among them. I think (not sure) the head of the dept might get more than others. I don’t think each officer get merely 1,000 Kyats per day. Except from the Director-level officer, officers at that dept got the salary ranging from 40,000 Kyats (around 40 USD) to 50,000 (around 50 USD). So, if one officer get 1,000 Kyats (under the table) plus the salary, his/ her total income will be 70,000 – 80,000 Kyats (estimated from 70 USD to 80 USD). I was staying in a hostel then and I don’t have any dependants. My total expense for one month is around 100,000 Kyats (100 USD). If I deduct the hostel fee, 12,000 Kyats, other expenses will be 88,000 kyats (around 88 USD). Then, how an officer can have a prosperous life with an income of around 80 USD? How can they lead a peaceful life if the officer marries the low-level public servant like him and has some children too? It would be difficult for them even to have two meals a day if they didn’t take the money under the table.

I am not telling that CORRUPTION is good. It is something we should combat. Life will be pleasant without corruption. Social welfare will increase. But think about the root cause why the public servants are corrupted. They do not have enough income to cover their family expenses. The government frequently increases their salaries officially. But together with the pay rises, the price level goes up. The inflation becomes the biggest problem. Empirical evidence says that Myanmar is the only country in South East Asia where the government servant salaries are increased 70 times higher during 20 years. But the inflation associated with this pay rises have never been addressed properly. People expectations also contribute to inflation a lot. When the pay for public servants is increased, they anticipated the inflation to be higher. Then, the people with extra money holdings buy rice, oil and other basic needs for keeping. Demand increases when the supply of the goods cannot increase in a short time. The prices go up. Then, the burden goes to the low-income families who cannot store things for the future and who has to pay for same price for reduced quantity as their wages do not increase in a short period. That has happening time after time and inflation never goes down. Hence, the main problem, like I said, is high inflation. To address this problem, the country needs economic reform and banking-sector reform which are costly and which cannot happen in a short while.

So please stop talking that public officers in Myanmar are immoral and corrupted. If they are not corrupted, they cannot survive. All people are fighting for their survival. Most importantly, we need to have the corrupted servants which do their jobs well. I still remember, in a conference, a prestigious professor talking about ‘productive corruption vs unproductive corruption’. Most of the Asia countries have corrupted bureaucratic structure. Even some in the west. But we need to acknowledge productive corruption in which the officers provide satisfactory service to the public taking the under-table money (or tea money.) In contrast, unproductive corrupted officers need to be kicked out of the system as they are just the holes through which the government’s budget and the society’s money are draining. Let’s talk about the Immigration Dept I used to go. In that Dept, there are different groups for different type of foreigners_ tourists, foreign government officers, embassy officers, foreigners related to Ministry of Health. The officers in each group are not permanent but they rotate internally. But regardless of with whom I worked with, I never had the difficulty getting my job done. Like I said, I had to pay 500 kyats (for one passport). Whenever I called their department to enquire about the application process, they never showed impatience. They answered politely, called to Nay Pyi Taw if necessary, called me back to inform the process and let me know by when I could possibly get the passport/s back. Even I had to pay 500 kyats, I got the satisfactory service. (I don’t know all the officers from Ministry of Immigration, Emigration and National Registration but I am talking about the officers I met at that department.) I know there are public officers who hang up on the public and are rude to the people and do not do their work effectively. But if all the public officers are like the ones from the Immigration Dept I mentioned, I think we should not mind paying for a small amount. Just regard this as a reward. (Feel free to disagree.)

If we want to address the problem of corruption in Myanmar, the only way is to make the public officers be able to live on their own income. There are some ways to improve the lives of public servants by changing their incentive structures. We need to change their incentives, meaning that they need to be better rewarded for their service. But this reward should come without inflation, like pay rises. Here are some examples.
1) Rationing rice/ cooking oil (To provide the public servants with some amount of rice and cooking oil differently to the singles and the marrieds)
2) Governments discount shops selling basic necessities to public servants (To have a proper check-and-balances system unlike the ones we had before.)
3) Seasonal bonus or allowance for children’s education (Not to have the inflation effect like pay rises.)

We can use the most politically feasible strategy which benefits also cover the costs. Those are just the examples which can be used to improve incentive structure of public servants, reduce corruption and thereby increasing social welfare. And this will also attract some young people to enter public service. They might later provide creative and innovation ideas and the public service can even improve further. Without a need to have a big REFORM, we can still CHANGE BIT BY BIT for our country to be better.

Haymar
The image is taken from Google Images.