Right? Freedom?

ကၽြန္မ Human Right ဆိုတာကိုေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာရေသးပါဘူး။ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုတာေလာက္ပဲ သိပါတယ္။ ဘယ္အတုိင္းအတာအထိ လူတေယာက္ကအခြင့္အေရးရိွသလဲ။ ေနာက္တခါ လြတ္လပ္ခြင့္ Freedom ဆိုတာကေရာ။ လူတေယာက္ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာကေရာ ဘယ္အတုိင္းအတာထိပါလဲ။ ကၽြန္မနားလည္းထားတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးကေတာ့ သူတပါးရဲ႕အခြင့္အေရးကုိအလြဲသံုးစားမလုပ္ပဲ ကိုယ္ရသင့္ရထိုက္တာကို ရေအာင္ယူတာပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာကလည္း သူတပါးကိုမထိခိုက္ပဲနဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ေဘာင္တခုထဲကေန အခ်ဳပ္အေႏွာင္မရိွေနထိုင္ခြင့္ရျခင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဘာင္၊ စညး္ဆိုတာ ရိွလာၿပီ ဆိုမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္လြတ္လပ္ပါမလဲလို႕ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ႕၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေဘာင္မဲ့ လြတ္လပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူေတြနဲ႕ေရာေနလို႕ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေတာထဲသြားေနဖုိ႕သာ အႀကံဳျပဳခ်င္ပါတယ္။ ေတာမွေတာင္ မလုပ္ရဆိုတဲ့ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္ရင္ အသက္အႏၱရာယ္ထိခုိက္ႏိုင္ပါေသးတယ္။
ကၽြန္မဘြဲ႕လြန္ဆက္မတက္ခင္အထိကၽြန္မသိထားတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့လူ႕ေဘာင္ဆိုတာေတာ္ေတာ္ေလးကုိ က်ဥ္းေျမာင္းေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္မဇာတိၿမိဳ႕ကေလးမွာဆိုရင္ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ ေလးစားရပါတယ္။ လူႀကီးေတြကိုနာခံရပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုဂရုစိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ ဘယ္လိုေနေနဆိုလို႕ မရပါဘူး။ အခုအခ်ိန္အထိလည္း ကၽြန္မႏွစ္သက္၊ မွတ္မိေနေသးတဲ့ အေလ့အထေလးေတြထဲက တခ်ိဳ႕ကိုေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အိမ္တအိမ္မွာဆီသတ္တာမ်ိဳး၊ ေညွာ္နံ႕ထြက္မယ့္ဟင္းလ်ာ တခုခုလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ “ေၫွာ္ေတာ့မယ္ေနာ္” လို႕ေျပာၾကပါတယ္။ မတတ္သာလုိ႕လုပ္ရတယ္၊ ေလလံုတဲ့အိမ္မ်ိဳးေတြလည္းမဟုတ္ေတာ့ ေၫွာ္နံ႕ထြက္လာရင္က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့သူ၊ အနံ႕အသက္မခံႏိုင္တဲ့သူရိွရင္ ႀကိဳေရွာင္ထားႏိုင္ေအာင္၊ မလႈပ္ရွားႏိုင္ရင္လည္း ျခင္ေထာင္ထဲမွာေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ျဖစ္၊ ကာကြယ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳတင္သတိေပးတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေတြမွာကက္ဆက္ဖြင့္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ၃ႏွစ္သမီးကတည္းက အဘိုးနဲ႕ေနခဲ့ရတာပါ။ အဘိုးကအေပၚထပ္မွာေနပါတယ္။ ကၽြန္မေအာက္ထပ္က ကက္ဆက္အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ရင္ဆူပါတယ္။ ဟိုဘက္အိမ္ေတြမွာလည္း အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီးေတြရိွပါတယ္။ ေရဒီယိုကေခတ္ေဟာင္းေတးေတြဘာေတြလာတဲ့အခ်ိန္ဆို လူႀကီးေတြကနားခံသာေပမယ့္ ကၽြန္မတို႕ ငယ္ငယ္ကေခတ္စားစျပဳလာေနတဲ့ ေရာခ့္ဂီတကို သူတို႕မႀကိဳက္ပါဘူး။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ဆူဆူညံညံမႀကိဳက္တဲ့သူမို႕ မဖြင့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႕မ်က္ေစာင္းထုိးအိမ္က ကၽြန္မနဲ႕မတိမ္းမယိမ္းေယာက္်ားေလးက အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး လိုက္ဆိုတတ္ပါတယ္။ သူတို႕တအိမ္လံုးက ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ေတြမို႕ အနီးအနားက အဘိုးအဘြားေတြက ကၽြန္မကက္ဆက္ဖြင့္ရင္ မီးမီးေရ တိုးတိုးလုပ္ေဟ့လို႕ ေျပာသလိုသူတုိ႕ကိုမေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိမႈက ပါတ္၀န္းက်င္ကိုထိခုိက္ေစတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္မကက္ဆက္ဖြင့္လို႕ ေဟမာေန၀င္းလို ခပ္ေအးေအးသီခ်ငး္ေလးေတြဆို ဟိုဘက္အိမ္ကအဘြားေရာ၊ သူသမီး အန္တီသန္းေရာက ႀကိဳက္ပါတယ္။ အဲဒါဆို မီးမီးေရက်ယ္က်ယ္ဖြင့္ေဟ့လို႕ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မအဘကလည္း မဆူပါဘူး။ ကၽြန္မကလည္း အခါႀကီးရက္ႀကီး ဥပုသ္ေန႕မ်ိဳးေတြမွာ မဖြင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ပိုင္တဲ့ကက္ဆက္ ဘယ္အခ်ိန္ဖြင့္ဖြင့္ ဆိုေပမယ့္ သူတပါးရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္၊ သူတပါးရဲ႕ အခြင့္အေရးကိုလည္း ေလးစားရမွာပါ။ ကၽြန္မကိုးတန္းေလာက္ ေရာက္လာေတာ့ နားက်ပ္နဲ႕နားေထာင္ရတဲ့ Walkman ကက္ဆက္ေလးေတြ ေခတ္စားလာပါၿပီ။ ကၽြန္မ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ရတဲ့ အဲဒီကက္ဆက္ေလးထဲမွာအေခြေတြဖြင့္ၿပီး ဘယ္သူမွမၾကားဘဲ နားေထာင္ရတဲ့ အရသာကိုကၽြန္မအရမး္ႀကိဳက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အက္ဆစ္တို႕ဘာတို႕ ရက္ပ္ အေခြေတြေပၚေနၿပီ။ ကိုယ္ကႀကိဳက္ေပမယ့္ အဘိုး၊ အဘြားေတြဘယ္လိုမွႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ေတာ့။ ဒီကက္ဆက္ေလးနဲ႕ဖြင့္ေတာ့ ကိုယ့္ေၾကာင့္သူမ်ားလည္း မထိခိုက္ေတာ့၊ ကုိယ္နားေထာင္ခ်င္တဲ့ ဂီတကို နားေထာင္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ နားေထာင္လုိ႕ရတယ္ေလ။ အိမ္မွာ ကၽြန္မအကိုကလည္း သီခ်င္းအရမ္းႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္သူကေတာ့ သူ႕ဂစ္တာေလးနဲ႕ ခပ္တိုးတိုး သူ႕ဘာသာသူပဲဆိုေလ့ရိွပါတယ္။ သူမ်ားေတြလိုအိမ္ေရွ႕ထြက္ ဂစ္တာတလံုးနဲ႕ေအာ္တာမ်ိဳးလည္းမလုပ္။ အိမ္မွာလည္း ဆူဆူညံညံေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းမရိွတဲ့အတြက္ ပါတ္၀န္းက်င္ကခ်စ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မ ဘြဲ႕လြန္တက္ဖုိ႕ ထြက္မလာခင္အထိကၽြန္မနားလည္ထားတဲ့ လူအခြင့္အေရးကေတာ့ ကုိယ့္ပါတ္၀န္းက်င္ကို ေလးစားလိုက္နာျခင္းပါ။ အဲဒီလိုကၽြန္မနားလည္ထားတဲ့ ကိုယ့္ပါတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ စိတ္သေဘာထားတူ၊ ဘာသာတူ၊ ၀ါသနာတူေတြဆိုၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းေနလိမ့္မယ္လုိ႕ ဘယ္တုန္းကမွမစဥး္စားခဲ့မိပါဘူး။
ေနာက္ဒီေရာက္လာေတာ့ ကို္ယ့္လိုေက်ာင္းလာတက္တဲ့အကိုေတြနဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ၾကရင္းကေန ခရစ္ယာန္ဘာာသာအကိုတေယာက္ကေျပာပါတယ္။ ေလာ္စပီကာတပ္ၿပီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္အလႈခံတာတို႕၊ တညလံုးေတာက္ေလွ်ာက္ပဌာန္းရြတ္ေနတာတို႕ သူလံဳး၀မႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္းပါ။ သူက ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မတို႕ဘာသာထံုးစံေမတၱာပို႕၊ အႏၱရယ္ကင္းပရိတ္ရြတ္တာကို သူနားမလည္ႏိုင္၊ လက္လည္းမခံနုိင္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳး တျခားဘာသာေတြက်မရတဲ့အတြက္လည္း မေက်နပ္တာပါ။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကတည္းကေနခဲ့တဲ့အိမ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ၀ိုင္းရံေနတဲ့ အိမ္လို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ပဌာန္းရြတ္ၾကတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆို ကိုယ္ေတြလူငယ္ေတြက အခ်ိန္တန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေပမယ့္ လူႀကီးေတြကအိပ္မေပ်ာ္ၾက။ အဲဒီေတာ့ပဌာန္းသံကိုနာခံၿပီး တရားနာၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္တဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲဆိုတာ ကိုယ္တုိင္ တခါမွမစဥ္းစားမိေအာင္ ကၽြန္မညံ႕ဖ်င္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအကိုနဲ႕စကားေျပာမွပဲ ဘာသာေပါင္းစံုရိွေနတဲ့ကၽြန္မတို႕ႏိုင္ငံမွာ ဘက္ညီေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲ။ ဘာသာတိုင္းရဲ႕အခြင့္အေရး၊ လြတ္လပ္ခြင့္ကိုမပိတ္ပင္ပဲ ဘာသာျခားေတြအတြက္လည္း အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ဘဲဘယ္လိုေပၚလစီမ်ိဳးထုတ္ၿပီး ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းရမလဲဆိုတာကုိ ကၽြန္မစဥ္းစားစျပဳလာပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ စဥ္းစားမိတဲ့ ျပႆနာေတြက ဘာသာေလးခုစလံုး လြတ္လပ္စြာေဟာေျပာခြင့္ေပးလိုက္တဲ့အခါ ဟုိဘက္ကတမ်ိဳး၊ ဒီဘက္ကတမ်ိဳး။ ဟုိဘက္ကေလာ္စပီကာနဲ႕တမ်ိဳးေအာ္၊ ဒီဘက္ကေလာ္စပီကာနဲ႕တမ်ိဳးေအာ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြျဖစ္လာမလား။ (ဥပမာ အခုအင္တာနက္ေပၚမွာ၊ ဘေလာ့ေတြေပၚမွာ ေအာ္ေနၾကသလိုမ်ိဳး။) ဘာသာေလးခုအျပင္အခုေပၚေပါက္ေနတဲ့ ဂိုဏ္းခြဲေတြေပၚလာၿပီး မူရင္းဘာသာေတြကိုၿခိမ္းေျခာက္လာမလား။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕မူရင္းရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ မည္သည္႕ဘာသာမဆို ေအးခ်မ္းလြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္၊ ေလ့လာႏိုင္ခြင့္ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကေန ေသြဖယ္သြားမလား။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေမးျဖစ္လာတဲ့ အဲဒီေမးခြန္းေတြကို မေျဖႏိုင္ေသးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လြတ္လပ္တဲ့ လူ႕ေဘာင္အခြင့္အေရးဆိုတာပဲျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္မတို႕ ပိုၿပီးသတ္သတ္မွတ္မွတ္ အဓိပါယ္သတ္မွတ္ဖုိ႕ လိုလိမ့္ဦး မယ္ထင္ပါတယ္။