မီဒီယာ Media

ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္၀က္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ Politics and Policy in South East Asia ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ကိုယူေတာ့ အပါတ္စဥ္ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံခ်င္းစီေက်ာင္းသားေတြက Presentation လုပ္ၿပီး တဖြဲ႕စီ ေခါင္းေဆာင္ေဆြးေႏြး ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေၾကာင္း Presentation လုပ္မယ့္အုပ္စုထဲမွာ ကိုယ္မပါရပါဘူး။ သေဘာက ျမန္မာျပည္ကလူကို ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း Presentation ထဲမွာ မထည္႕ဘူးဆိုတဲ့သေဘာပါ။ ၀င္ေျပာလို႕ ေတာ့ရပါတယ္။ အဲဒီမွာျမန္မာျပည္အေၾကာင္း တင္ျပတဲ့အဖြဲ႕က ျမန္မာသံရံုးကသံအမတ္ႀကီးကိုသြားေတြ႕ အင္တာဗ်ဴးလုပ္လာတဲ့အျပင္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းက စကၤာပူမီဒီယာတခုက (Channel News Asia လား။ Mediacorp နာမည္နဲ႕လား အေသအခ်ာမမွတ္မိပါ။) စကၤာပူမွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူတခ်ိဳ႕ကုိ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းထားတာေတြကိုပါ Youtube ေပၚကေနဆြဲၿပီး တြဲတင္ျပလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာအင္တာဗ်ဴးအလုပ္ခံရတဲ့သူက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလူေတြဆင္းရဲလြန္းလို႕ တခ်ိဳ႕လူေတြဟာ တလ US ၂ ေဒၚလာေအာက္၀င္ေငြနဲ႕ ေနထိုင္စား ေသာက္ရပါသတဲ့။ ေျပာတဲ့သူက အမွတ္တမဲ့ ရက္နဲ႕ လကိုမွားေျပာသြားတာလား။ အဂၤလိပ္စာ မကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္လားေတြးမိေပမယ့္ တျခားႏို္င္ငံသားေတြရဲ႕အျမင္မွာ အရမ္းကိုဆိုးရြားသြားတဲ့ အေနအထား တခုပါ။ တြက္ၾကည္႕ပါ။ လူတေယာက္ဟာ ဆန္ျပဳတ္ခ်ည္းပဲေန႕တိုင္းေသာက္ေနႏိုင္ရင္ေတာင္ တေန႕ ၂နပ္နဲ႕တြက္၊ တေန႕ ၄၀၀က်ပ္ေလာက္ အၾကမ္းဖ်င္းက်ပါတယ္။ (ဒါေတာင္ဆန္ျပဳတ္ပဲေသာက္ရရင္ လူတေယာက္ ၂နပ္နဲ႕မ၀ႏိုင္ပါဘူး) တလကို ၁၂၀၀၀ က်ပ္။ အျပင္ေပါက္ေစ်းနဲ႕ USD ၁၂ ၀န္းက်င္ကုန္က်ပါတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ လူတေယာက္တလ US ၂ ေဒၚလာနဲ႕ေနမလဲ။

ေနာက္တခါ သူကဘာေျပာသြားလဲဆိုေတာ့ အခုစစ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ႏွစ္ ၂၀အတြင္းမွာႏိုင္ငံကဘာမွ တိုးတက္မလာပါဘူးတဲ့။ တိုးတက္သင့္သေလာက္မတိုးတက္လာဘူးဆိုတာဟုတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ သယံဇာတေတြ၊ ေျမလြတ္ေျမရိုင္းေတြ၊ တိုးတက္လာတဲ့လူဦးေရေတြနဲ႕တြက္ရင္ ဒီထက္ပိုၿပီးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္လို႕ရတာအမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ လံုး၀တိုးတက္မလာဘူးဆိုတဲ့ ကိစၥကိုေတာ့ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္အဲဒီ အင္တာဗ်ဴးမွာ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႕ လူေတြေနထိုင္သြားလာမႈပံုစံေတြကို ျပထားၿပီး အႏွစ္၂၀ေက်ာ္အတြင္းမွာ ကူးသန္းသြားလာေရးကတိုးတက္မလာပါဘူးလို႕ ေျပာထားပါေသးတယ္။ ဒီႏွစ္ ၂၀အတြင္းမွာေဆာက္ထားတဲ့ တံတားေတြ၊ ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းေတြ အေရအတြက္ဘယ္ေလာက္ရိွတယ္လို႕ ေျပာရင္ ကၽြန္မကိုစစ္အစိုးရအလိုေတာ္ရိလို႕ လက္ၫိႈး၀ိုင္းထိုးၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကၽြန္မအေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ ယွဥ္ၿပီးေျပာတာပါ။ ကၽြန္မတို႕ပုသိမ္ - ရန္ကုန္လမ္းမွာ အရင္တုန္းက ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းတံတားမရိွတဲ့အတြက္ ရန္ကုန္သြားရင္ ကားေတြကဇက္ကူးရပါတယ္။ ကားေတြကိုယ္တိုင္ကူးရင္ကူး။ မဟုတ္ရင္ အမ်ားသံုးဘတ္စ္ ကားေတြဆိုရင္ ဒီဘက္ဆိပ္မွာလူေတြကဆင္း၊ ဇက္နဲ႕ကူးသြားၿပီး ဟိုဘက္ကမ္းမွာအသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ကားေပၚ ေျပာင္းတက္ရပါတယ္။ အထုပ္အပိုးမ်ားတဲ့သူဆို အဆင္မေျပတဲ့ခရီးပါ။ ဒါ့အျပင္ အသြားအျပန္ဇက္ ၂စင္းေလာက္ပဲရိွလို႕ေစာင့္ရေတာ့ အခ်ိန္ၾကန္႕ၾကပါတယ္။ တခါတေလဆို ရန္ကုန္-ပုသိမ္ခရီးက ၈နာရီ ၉နာရီ ၾကာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့အလ်င္မလိုတဲ့လူအမ်ားစုကေတာ့ သေဘၤာနဲ႕သြားပါတယ္။ ပုသိမ္ကေန ညေန ၅နာရီ ေလာက္သြားရင္ ေနာက္ေန႕မနက္ ၉နာရီ ၁၀ေရာက္ပါတယ္။ ၂၀၀၀ ျပည္႕ႏွစ္ကစၿပီး ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းတံတား ဖြင့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္-ပုသိမ္အသြားအျပန္ခရီးဟာ ၄နာရီပဲၾကပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႕ပံုမွန္ေမာင္းရင္ ၃နာရီ ခြဲအတြင္းေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအသစ္ေဆာက္တဲ့ လမ္း၊ တံတားေတြေၾကာင့္လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး လြယ္ကူလာၿပီး အရင္ကထက္စာရင္ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး အခြင့္အလမ္းေတြတိုးတက္ လာတဲ့ၿမိဳ႕ေတြအမ်ားႀကီးရိွမွာပါ။ နယ္စပ္ေဒသေတြမဖြံ႕ၿဖိဳးေသးတာ၊ တိုးတက္ဖုိ႕လိုေနတဲ့ေနရာေတြ က်န္ေနေသးတာလည္း လံုး၀အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္၂၀အတြင္းမွာ လံုး၀မတိုးတက္လာပါဘူးလို႕ ေျခကန္ျငင္းရင္ေတာ့ မ်က္စိကန္းေနလို႕ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အစိုးရလုပ္လို႕တိုးတက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေၾကာင့္၊ Globalization ေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ပဲတိုးတက္တိုးတက္။ တိုးတက္လာတဲ့ အေျခအေနကိုေတာ့အသိအမွတ္ျပဳေစခ်င္ပါတယ္။ (ဒီတုိးတက္လာတဲ့အေျခအေနေတြေပၚမွာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈေတြရိွေနတာကေတာ့ ေနာက္ထပ္ျပႆနာတခုေပါ့။)

ေနာက္တခုကပိုၿပီးေကာင္းမြန္ပြင့္လင္းလာတဲ့အခြင့္အေရးေတြပါ။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္က ႏိုင္ငံျခားကိုထြက္ခြင့္ရတဲ့ လူအေရအတြက္နဲ႕ အခုစစ္အစုိးရလက္ထက္မွာႏိုင္ငံျခားထြက္တဲ့အေရအတြက္ဘယ္ဟာကပိုမ်ားပါသလဲ။ အဲဒီတုန္းကမတိုးတက္ေသးလို႕၊ လူေတြကအျမင္မက်ယ္ေသးလို႕လို႕ မျငင္းပါနဲ႕။ တံခါးပိတ္၀ါဒေၾကာင့္လည္း အမ်ားႀကီးပါပါေသးတယ္။ ဒီစကားေတြကိုေျပာေနလို႕ စစ္အစိုးရလုပ္သမွ်ေကာင္းေနတာပါလုိ႕ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရိွကိုအရိွအတိုင္းေတာ့ လက္ခံၾကေစခ်င္ပါတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္မွာကၽြန္မတို႕အားကိုးေနတဲ့မီဒီယာ ၂ခုရိွပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ လက္ခံသည္ျဖစ္ေစ၊ လက္မခံသည္ျဖစ္ေစ၊ ၾကည္႕ေန၊ နားေထာင္ေနရတဲ့ အစုိးရအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့မီဒီယာပါ။ ေနာက္ျပည္ပကေနေပါင္းစံုေရးသားေနၾကတဲ့ မီဒီယာေတြပါ။ ၂ဘက္စလံုးကိုအစြန္းေရာက္ေနတယ္လို႕ ျမင္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာအမွန္အတိုင္းလြတ္လြတ္ လပ္လပ္မေရးႏိုင္၊ မေျပာႏိုင္ပဲ ဆင္ဆာကိုေၾကာက္ေနရပါတယ္။ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကား၊ ျမ၀တီနဲ႕ ျမန္မာ့အလင္းေတြက အစုိးရလုပ္တာမွန္သမွ်အေကာင္းေရးၿပီး သတင္းေတြကိုကြယ္၀ွက္ထားပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ျပည္ပမီဒီယာေတြက စစ္အစိုးရကမေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ရပ္တည္ခ်က္ကိုယူထားၿပီး စစ္အစိုးရလုပ္သမွ်အျပစ္ေတြကိုေစာင့္ၾကည္႕ထုတ္လႊင့္ေပးပါတယ္။ စစ္အစိုးရလုပ္ေနတဲ့အထဲက ဒီတခုကေတာ့မဆိုးဘူးဆိုတဲ့ ေျပာဆိုခ်က္မ်ိဳးကိုမေတြ႕ရသေလာက္ရွားပါတယ္။ ကၽြန္မအျမင္ေတာ့ မီဒီယာဆိုတာအျမင္အတုိင္းတင္ျပရမွာပါ။ (သေရာ္စာတို႕၊ သံုးသပ္ခ်က္တို႕က တက႑ေပါ့။) အခုေတာ့ ကၽြန္မတို႕ျပည္သူေတြမွာ ဒီမီဒီယာၾကည္႕ရင္ တမိ်ဳး၊ ဟိုမီဒီယာၾကည္႕ရင္တမ်ဳိး။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ျပည္ပမီဒီယာေတြရဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚရုပ္လံုးေဖာ္တဲ့အေနအထားဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုမေရာက္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေျမာက္ကိုရီးယားေလာက္နီးနီးထင္သြားၾကတာပါ။ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္မတို႕ကို ဥေရာပဘက္ကလာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကေမးၾကပါတယ္။ နင္တို႕ကစစ္တပ္နဲ႕ဘာေတာ္လို႕ အခုလိုအျပင္ထြက္ၿပီး ပညာသင္ခြင့္ရတာလဲတဲ့။ ၿပီးရင္ ျမန္မာျပည္ျပန္လို႕ရရဲ႕လားတဲ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုရင္ လူေတြကဆင္းရဲစုတ္ျပတ္၊ လမ္းေတြကဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး၊ လူေတြကက်ီးလန္႕စာစား၊ စစ္တပ္ကေသနတ္ကိုင္ၿပီး ေနရာတိုင္းေလွ်ာက္သြားေန အဲဒီလိုမ်ိဳးကိုထင္ေနၾကတာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပည္တြင္းမွာရိွတဲ့ မီဒီယာေရာ၊ ျပည္ပမွာရိွတဲ့မီဒီယာေရာ အရိွကိုအရိွအတိုင္းတင္ျပေစခ်င္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းမီဒီယာအေျခအေနက အခုအခ်ိန္မွာေျပာင္းလဲဖုိ႕မျဖစ္ႏိုင္ေသးတဲ့အခါ ျပည္ပမီဒီယာေတြက တကယ္ကိုျပည္သူေတြစိတ္ခ် ယံုၾကည္အားကိုးရေလာက္တဲ့အေနအထားျဖစ္လာရင္ အရမ္းေကာင္းမွာပါ။

Last semester, I took the module called ‘Politics and Policy in South East Asia’ in which each group of students had to do presentation about a country in SEA. But the native students from a particular country were not assigned for that country. For instance, the Malaysian students were not in the presenting group of Malaysia. On the week of Myanmar presentation, that group went to interview with Myanmar ambassador as well as attached a video from Youtube to their presentation. The video was an interview with some Myanmar workers in Singapore during Saffron Revolution (I don’t remember whether it is from the Channel News Asia or Mediacorp). The interview, a male worker, talking about the poverty of the population inside the country, mentioned that some people were so poor that they were living below the income of USD 2 per month. See, even if a person can only have congee everyday without any side dish, it will cost around 400 Kyats for two times per day and 12,000 Kyats (around USD 12 according the recent black market rate) per month. But it’s highly unlikely that a person can eat congee every day. How can a person live under USD 2 per month?

And then, he said that there had been no infrastructure development under this military government during past 20 years. The video included some snapshots of the buses and people travelling from the year of 1995 and claimed that the present situation remained the same. Okay, it can be acceptable if someone argues that there should have been more developments than there are at present, given the rich natural resources and increasing population. But I cannot accept this sentence of NO development. If I point out the numbers of roads and bridges built after 1988, people may accuse me of allying with the military government (SPDC). But it is the truth that people cannot deny. I have my person experience of having benefited from a bridge which is built on the road to the capital from my hometown, Pathein (Bassein). Previously before the construction of the bridge, it took around 8 or 9 hours to reach to the capital from my hometown. The Irrawaddy River is around the half way. The ferries were used to move people and cars to the other side of river bank. For the people using express buses, one bus had to wait from the other side and picked up the people. But the ones with heavy luggage were not that convenient to travel alone. If the ship journey was taken, it took the whole night from my hometown to the capital. So, only the people who were not that in a hurry could take this route. After the Bo Myat Tun Bridge had constructed at that river crossing, the transportation improved a lot and it took only around 4 hours to travel between two cities. The private car can even make it in 3 hours. It surely improved the education, health, economic and social opportunities of the areas located along the new roads and near the new bridges. It is deniable that there still remains many places including border areas which need a serious care for development. But still, we cannot neglect the fact that we can see quite amount development efforts during these years. (Corruption related to these efforts is another issue.) We need to acknowledge the certain things if they are true.

Another thing is the increasing opportunities. Comparing with the Socialist Era of General Ne Win, there have been more people who can go out of the country for education and economic opportunities. Be there it is globalization or whatever the reason is; we need to know the difference between the closed-economy and open policies.

Myanmar people have basically two kinds of media. The first one is the government-managed media inside the country. This one talks about the government actions from the bright side. Other mistakes, policy errors, corruption and hideous crimes are hidden. The second one, the collective media from outside of the country, talks only about the dark side of the military government. Most of the media from the outside are anti-military regimes and politically biased. Hence, they do not clap even when the government is doing something positive. Both of them are at two extremes. For the common public, it’s very confusing to have two media which have two very different directions. And the foreigners and people who have never been to Myanmar only have access to these foreign and out-country online media. They thought of Myanmar as the second North Korea which closed everything. Some of them even imagined the Myanmar people being so poor, the bad transportation, and the soldiers holding the guns and walking around the streets. In my school, people, especially from Europe and the West, asked me whether I had some relation with the military or whether I came from elite family in Myanmar as I could come out and study in a foreign country. I am not here talking about to say that these media from the outside of the country are bad, or even worse than the one inside the country. BUT, we need the transparency to inject into the media. Please have the balanced news for constructive ideas and views on what the government is doing as well as the mistakes. And please also have the feasible recommendations to the government. Given the current critical situation, the government-managed media will not change in a short while. So, I wish we, Myanmar people, could rely on the out-country media for the sources of the news. I wish that these media can provide the transparent and politically-neutralized news which is also of the real source.

Haymar